Από τη δυναστεία των Τανγκ (618-907 μ.Χ.), προκειμένου να προστατευθεί η πλούσια πνευματική ιδιοκτησία του ναού Σαολίν από ληστές, οι πολεμικές τέχνες ήταν μια αναγκαιότητα για τους μοναχούς. Οι μοναχοί πολεμικών τεχνών του ναού ονομαζόταν "μοναχοί στρατιώτες" (Sēng Bīng 僧兵). Η ευθύνη τους, εκτός από τη μελέτη του Βουδισμού, ήταν η κατάρτιση στις πολεμικές τέχνες για την προστασία της περιουσίας του ναού Σαολίν. Σε σχεδόν τριακόσια χρόνια, ο ναός Σαολίν εγκαθίδρυσε την δική του σχολή πολεμικών τεχνών καθώς συνέχιζε να απορροφά τις διάφορες πολεμικές δεξιότητες και άλλων αξιόλογων συστημάτων εκτός ναού. Επίσης κατά τη διάρκεια της δυναστείας Σονγκ (960-1278 μ.Χ.) οι Σαολίν συνέχιζαν να συλλέγουν τις διάφορες πολεμικές τεχνικές, εκτός του ναού, αναμιγνύοντας τες στην εκπαίδευση τους.
Πολλοί διάσημοι δάσκαλοι πολεμικών τεχνών, έδωσαν μεγάλη προσοχή σε τεχνικές μάχης με γυμνά χέρια και παρέδωσαν αυτήν την γνώση σε νεότερους μοναχούς. Μεταξύ αυτών ήταν οι δάσκαλοι Πάι Γιου Φένγκ (Bai Yu Feng), Τζουέ Γιουάν (Jue Yuan) και Λι Σόου Τσενγκ (Li Shou Cheng) που έδωσαν μεγάλη σημασία στην ανάπτυξη των πολεμικών τεχνών του ναού Σαολίν.
Ο Τζουέ Γιουάν, ο κατά κόσμον Σαν Λι Ταν (San Li Tan), αγάπησε από μικρός πολύ τις πολεμικές τέχνες και το 1224 αποφάσισε να μπει στο ναό Σαολίν ως μοναχός. Έγινε μοναχός και πήρε το όνομα Σι Τζουέ Γιουάν (Shi Jue Yuan) και αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη των πολεμικών τεχνών του ναού Σαολίν. Σύντομα ο ναός Σαολίν έγινε διάσημος για τις πολεμικές τέχνες του και έτσι ο Τζουέ Γιουάν γίνεται κι αυτός διάσημος.
Πολλοί άνθρωποι έρχονταν στον ναό Σαολίν για να μάθουν από τον Τζουέ Γιουάν, αλλά ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος πάσχιζε να μάθει πρώτα για τον εαυτό του. Έτσι αρνιόταν ευγενικά, λέγοντας ότι η γνώση του ήταν πολύ λίγη για να διδάξει. Λόγω του άγχους του για το πνεύμα και την ανάγκη του για να εξελίξει την συνεχή μάθηση ζήτησε άδεια από την ηγούμενο του ναού να βγει από τον ναό και να αρχίσει την αναζήτηση του για άλλους δασκάλους πολεμικών τεχνών για να αναπτύξει την τεχνική του.
Το Λαν Ζου (Lan Zou), μια περιοχή κοντά στον ναό Σαολίν, συνάντησε έναν από τους πιο διάσημους δασκάλους πολεμικών τεχνών, τον Λι Σόου Τσενγκ, από την επαρχία Χενάν. Ο Λι Σόου Λι Τσενγκ είχε ακινητοποιήσει έναν άνδρα σε μια μάχη νωρίτερα χρησιμοποιώντας μια σπάνια τεχνική. Ο Τζουέ Γιούαν ενδιαφέρθηκε άμεσα για να μάθει περισσότερα για την τεχνική του Λι Σόου Τσενγκ και του ζήτησε να τον δεχτεί ως μαθητή του. Ο Λι Σόου Λι Τσενγκ γέλασε και απέρριψε το αίτημα του. Αλλά μετά από λίγο κατάλαβε το μεγάλο πάθος το Τζουέ Γιουάν για μάθηση και οδήγησε τον μοναχό στον παλιό του δάσκαλο τον Πάι Γιου Φένγκ (Bai Yu Fang) στην Λουογιάνγκ (Luoyang).
O Πάι Γιου Φένγκ ήταν περίπου 50 ετών από το Τάι Γιουάν (Tai Yuan) της επαρχίας Σαν Σι (Shan Xi), αλλά ήταν ακόμα ένας μεγάλος μαχητής. Ο Τζουέ Γιουάν έμαθε υπομονετικά και από τους δύο για κάποιο χρονικό διάστημα. Οι γέροντες όταν έμαθαν ότι ο Τζουέ Γιουάν ήταν ένας μοναχός Σαολίν τον ακολούθησαν πίσω στο ναό με μεγάλη ευχαρίστηση.
Στο ναό, ο Τζουέ Γιουάν προσπάθησε να συνδυάσει όσο το δυνατόν καλύτερα την διδασκαλία Σαολίν με τις διδασκαλίες των δύο παλαιών δασκάλων του. Όλοι μαζί συγκέντρωσαν τα παλιά χειρόγραφα των δασκάλων Σαολίν και συμπεριέλαβαν την δική τους μελέτη τους η οποία αφορούσε μεταξύ άλλων, την ανάπτυξη τών "18 χεριών του διαφωτισμένου” (Luohan Si Ba Shou) από 18 σε 72 τεχνικές και μετά από μερικά χρόνια σε 173. Μετά από δέκα χρόνια από μελέτη και έρευνα, ο Λι Σόου Τσενγκ άφησε τον ναό Σαολίν και ο Πάι Γιού Φενγκ αποφάσισε να μήνει στον ναό και να γίνει μοναχός. Το όνομα του μοναχού Πάι Γιού Φενγκ ήταν Σι Τσιού Γιουέ Τσαν (Shi Qiu Yue Chan). Σύμφωνα με το βιβλίο "Τα αρχεία του ναού Σαολίν", ο Πάι Γιού Φενγκ και Τζουέ Γιουάν έγραψαν το βιβλίο "Η Ουσία των Πέντε Γροθιών". Στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνονται και αναλύονται οι μεθόδους πρακτικής και εφαρμογής της "Μίμησης της Γροθιάς των Πέντε Ζώων", Γου Φενγκ Σενγκ Τσουάν (Wu Fang Seng Quan), γνωστό στις μέρες μας ως "Γροθιά των Πέντε Ζώων”, Γου Σίνγκ Τσουάν (Wǔ Xíng Quán). Αυτό το "ύφος" βασίστηκε στις κινήσεις του Δράκου, Λεοπάρδαλης, Γερανού, Φιδιού και της Τίγρης.
Σήμερα το Γου Σίνγκ Τσουάν θεωρείται η πιο σημαντική και καλοδιατηρημένη διδασκαλία του ναού Σαολίν. Λέγεται ότι το πλήρη και πρωτότυπο στυλ των πέντε ζώων είναι γνωστό από πολύ λίγους.
Επίσης, σύμφωνα με θρύλους, ο Πάι Γιού Φενγκ ήταν ο δημιουργός των 13 παλάμων του Σαολίν (Shaolin Shi San Zhua). Οι 13 παλάμες αποτελείται από 13 τεχνικές. Οι κινήσεις είναι σύντομες, απλές και πολύ ισχύρές. Αυτή η τεχνική είναι επίσης σπάνια.
Η "Μίμηση της Γροθιάς των Πέντε Ζώων" - Γου Χιν Σι Φενγκ Τσουάν 五禽戏仿拳 (Wǔ Qín Xì Fǎng Quán) περιέχει τόσο Εξωτερικά Στυλ μάχης όσο και Εσωτερικά.
Εξωτερικά στυλ μάχης
Τα εξωτερικά στυλ μάχης χρησιμοποιούν το Τσι 氣 (Qì) για να ενεργοποιήσουν τους μυς και τους τένοντες, καθώς και την δυνατότητα να επιφέρουν εσωτερικά χτυπήματα.
Τίγρης - Χου (Οστά)
Η τίγρη είναι γνωστή για την έντονη και δυνατή κινήση του σώματός της την οποία παράγουν τα σχυρά οστά της. Πολλές από τις ασκήσεις είναι σχεδιασμένες για να ενισχύσουν την πλάτη, τα νεφρά και την σπονδυλική στήλη, όπως επίσης τα χέρια και τους βραχίονες. Η μορφή της Τίγρης χρησιμοποιεί σκληρή εξωτερική δήναμη. Οι κινήσεις της είναι πολύ επιθετικές και βίαιες που προκαλούν πολλά σπάσιματα και εντυπωσιακά κλείδωματα. Κυρίως όπλο της τίγρης είναι το νύχι της.
Λεοπάρδαλη - Μπάο (Ταχύτητα, Δύναμη)
Η λεοπάρδαλη συνδυάζει την ταχύτητα και τη δύναμή με τον ευκίνητο βηματισμό που έτσι καταφέρνει και ξεπερνά τον αντίπαλό της. Προκαλεί έκπληξη η δύναμη που έχει σε σχέση με το μέγεθός της και αυτό σε συνδυασμό με τις αστραπιαίες κινήσεις και τις αμείλικτες επιθέσεις της, την κάνει έναν πολύ σοβαρό αντίπαλο. Το κύριο όπλο της είναι η "γροθιά της λεοπάρδαλης”, και το ζητούμενο για τον μαχητή είναι το πνεύμα του ζώου που προσπαθεί να μιμηθεί.
Εσωτερικά στυλ μάχης
Τα εσωτερικά στυλ αναπτύσουν την καλλιέργεια και την κυκλοφορία του Τσι 氣 (Qì)
Φίδι - Σε (Τσι)
Το φίδι, σε αντίθεση με τα άλλα ζώα δεν έχει πόδια ή χέρια και κινείται σε ένα ζιγκ-ζαγκ μοτίβο. Μπορεί να κουλουριάσει το σώμα του και να το ανυψώσει προς τα επάνω. Αυτά τα χαρακτηριστικά του φιδιού χρησιμοποιείουνται και στο συγκεκριμένο στυλ. Οι κινήσεις του είναι γρήγορες και κομψές, αλλά επίσης μαλακές και απαλές. Η μορφή αυτή αναπτύσσει την εσωτερική δύναμη μέσα από την μαλακή και απαλή κινήση του και χρησιμοποιεί αυτές του τις ιδιότητες σε κάθε του ενέργεια. Τα χτυπήματα του φιδιού είναι κυρίως με τα δάκτυλα, τα οποία χρησιμοποιούνται για να πλήξουν τις πιο μαλακές και πιο ευαίσθητες περιοχές του σώματος.
Γερανός - Χο (Τένοντες)
Ο γερανός είναι γνωστό για την ηρεμία, υπομονή και την σταθερότητα του καθώς και τις ταχείς χαριτωμένες παραπλανητικές κινήσεις του. Ο γερανός χρησιμοποιεί τόσο μακροπρόθεσμα όσο και βραχυπρόθεσμα διάφορες τεχνικές χεριών. Οι κινήσεις του είναι κυκλικές και πάντα μαλακές και χαλαρές. Η πιο σημαντική πτυχή που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι ο ερμηνευτής της τεχνικής προσπαθεί περισσότερο να συλλάβει το πνεύμα και την ουσία του συγκεκριμένου ζώου και όχι μόνο να εκτελεί μια κίνηση που μοιάζει με το ζώο.
Δράκος - Λουνγκ (Πνεύμα, Τσι)
Σε αντίθεση με το δυτικό δράκο, ο κινεζικός δράκος είναι ένα πολύ εγκάρδιο μυθικό πλάσμα, το οποίο πιστεύεται ότι φέρνει καλή τύχη και ευημερία. Ο κινεζικός δράκος έχει μεγάλο φιδίσιο σώμα με κοντά χέρια και πόδια με αιχμηρά νύχια. Αυτό το μυθικό πλάσμα μπορεί να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται, αλλάζει κατά βούληση. Αυτά τα χαρακτηριστικά του ισχυρού Δράκου μπορεί να τα δει κάποιος μέσα στο συγκεκριμένο στυλ. Παρά το γεγονός ότι ο Δράκος έχει μαλακή κινήση, το χτυπημά του παράγεται από συνδυασμό και των δύο δυνάμεων εσωτερικής (μαλακής) και εξωτερικής (σκληρής). Ο Δράκος αντιπροσωπεύει την εσωτερική άσκηση - Τσι 氣 (Qì) και την καλλιέργεια του πνεύματος - Σεν 神 (Shén).