Υπάρχουν διάφοροι μύθοι για την προέλευση του Μου Γιού. Ένας από αυτούς λέει ότι κατά την δυναστεία των Χαν, ο αυτοκράτορας έστειλε δύο μοναχούς να φέρουν κάποιες ιερές γραφές (σούτρες) από κάποιους βουδιστές δασκάλους. Το ταξίδι ήταν επίπονο και έπρεπε να επιστρέψουν με βάρκα από τη θάλασσα, όταν μια ξαφνική καταιγίδα τους έπληξε, ένα μεγάλο ψάρι όρμησε προς το σκάφος, άρπαξε και κατάπιε τις γραφές. Όταν η καταιγίδα κόπασε οι μοναχοί βρήκαν το μεγάλο ψάρι το οποίο το σώμα του ήταν μέσα στο νερό και το κεφάλι του στην πλώρη. Ο ένας μοναχός, προκειμένου να βγάλει τις γραφές από το ψάρι, άρχισε να χτυπάει το κεφάλι του ψαριού και να ψέλνει στο όνομα του Βούδα, μετά από κάποια ώρα το μεγάλο κεφάλι του ψαριού έσπασε και βγήκαν τα βιβλία. Για να τιμήσουν τον θάνατο του ψαριού οι βουδιστές προσομοίαζαν το κεφάλι του ψαριού με ένα ξύλο και έκτοτε το χρησιμοποιούν στου ψαλμούς τους.
Πολλά χρόνια πριν, ένας Κινέζος βουδιστής πήγε στην Ινδία για να φέρει ιερές γραφές. Στο δρόμο του, είχε αποκλειστεί από ένα πλημμυρισμένο πλατύ ποτάμι χωρίς να υπάρχει γέφυρα ή βάρκα εκεί γύρω. Εκείνη τη στιγμή, ένα μεγάλο ψάρι εμφανίστηκε και προσφέρθηκε να μετέφερει τον μοναχό κατά μήκος του ποταμού. Όταν έφτασαν στη μέση του ποταμού, το ψάρι, είπε: "Επειδή έχω διαπράξει έγκλημα, έχω καταδικαστεί να ζήσω σε αυτό το ποτάμι για πολλά χρόνια μου είπαν ότι κάποιος θα πάει στην Ινδία για να φέρει ιερές γραφές... έτσι έχω έρθει εδώ για να σας βοηθήσω και να εξιλεωθώ για τα παραπτώματα μου. Εάν βρείτε τον Βούδα Σακιαμούνι (ιδρυτή του βουδισμού), ρωτήστε τον, θα μπορέσω να γίνω ποτέ Μποντισάτβα (φωτισμένος)"
Όντας ανήσυχος να διασχίσει τον ποταμό, ο μοναχός αποδέχθηκε την πρόταση του ψαριού, χωρίς δισταγμό. Αφού πέρασε 17 χρόνια στην Ινδία, ο μοναχός επέστρεψε στην Κίνα, έχοντας τις γραφές μαζί. Στο δρόμο της επιστροφής, για άλλη μια φορά έφτασε στον ποταμό, που πάλι είχε πλημμυρίσει επικίνδυνα. Όπως ήταν ανήσυχος για το πως θα περάσει απέναντι, εμφανίστηκε το μεγάλο ψάρι για άλλη μια φορά να του δώσει ένα χέρι βοηθείας. Στη μέση του ποταμού, ρώτησε τον μοναχό: "Είσαστε στην Ινδία εδώ και πολλά χρόνια... ζητήσατε από τον Σακιαμούνι αν θα μπορούσα ποτέ να γίνω Μποντισάτβα;" Ο μοναχός απάντησε, "Αχ, συγνώμη! Το ξέχασα." Ακούγοντας αυτό, το ψάρι θύμωσε και άφησε τον μοναχό και τις γραφές του στο νερό. Ένας ψαράς που έτυχε να περνά βοήθησε τον μοναχό να βγει από το ποτάμι, αλλά, δυστυχώς, τα βιβλία του καταστράφηκαν.
Ο μοναχός ήρθε στο σπίτι, περίλυπος . Είπε στον εαυτό του: «Το ψάρι κατέστρεψε 17 χρόνια προσπαθειών».Τότε σκάλισε ένα άγαλμα με το κεφάλι ενός ψαριού σε ξύλο. Αναπολώντας την ατυχία του, ο μοναχός άρχισε να χτυπά το ξύλινο ψάρι με ένα ξύλινο σφυρί. Προς έκπληξή του, κάθε φορά που χτύπαγε το ψάρι, το ψάρι άνοιγε το στόμα του και παρήγαγε ένα κινεζικό χαρακτήρα. Ο μοναχός έμεινε έκπληκτος και συνέχισε να χτυπά το ξύλινο ψάρι συχνά. Λίγα χρόνια αργότερα, χαρακτήρα προς χαρακτήρα, ήταν σε θέση να ανακτήσει ό, τι είχε χάσει στο νερό από το στόμα του ξύλινου ψαριού....
Επίσης λέγεται ότι τα ψάρια δεν κλείνουν τα μάτια τους όταν κοιμούνται, έτσι ο ρυθμός του ξύλινου ψαριού υπάρχει πάντα για να υπενθυμίζει στους μοναχούς να είναι πάντα αφυπνισμένοι σε ότι κάνουν.